اینجا محل تجمع عاشقان عشاق است... شاید آنطور که باید برای این کار با عظمت نباشد....اما حقیقتش را بخواهید اینجا جایی برای التیام زخم های روی دلمان است.... به راستی چند زخم بر دلمان نشسته است؟ حساب سرانگشتی جواب نمی دهد...یعنی نمی تواند که جواب بدهد... کسی چه میداند؟؟؟ آخر وقتی هنوزم که هنوز است شهید گمنام می آورند چه طور می توان تعداد دقیقش را دانست.... زخم روی دل ما به تعداد لاله های داغ دیده ی نینواصفتان است ...وقتی وجب به وجب این دشت را لاله های داغ دیده پوشانده اند چه کسی توان شماره کردن دارد؟؟؟ مگر بی نهایت را هم می توان شمرد؟؟؟ آنقدر بر دلمان زخم روی زخم نشسته که دیگه بی شباهت است به دل....گویی تکه گوشتی خون آلود است....اصلا ما را چه به دل؟؟؟ مارا چه به بی زخم بودن؟؟؟ این زخم ها باید باشند...باید تا ابدیت درد وجودشان را به جان بخریم....اصلا برای همین اینجا جمع شدیم....برای همین تازه نگه داشتن زخم هایمان...هر کسی که آمده تا زخمش را درمان کند اشتباه آمده.... اینجا که قرار نیست زخم هایمان را خوب کنیم!!... فقط می خواهیم مسکن به خودمان تزریق کنیم...کسی چه می داند؟؟؟ شاید به آرامش رسیدیم....شاید از نور وجود جان نثاران راه عشق...به سرچشمه ی نور لایزال معشوق رسیدیم... شاید ما هم به گوشه چشم نگاه محبوب دلشاد شدیم... شاید آن ارحم الراحمین ترحم کند بر این دل های آرزو به دل... کسی چه می داند؟؟؟!!! شاید ما هم وصل به دامان فاطمه ی زهرا (س ) شدیم...!!!